Δεν είμαι εγώ.

Είναι πολύ παράξενο το πως μια σχέση σε αλλάζει χωρίς να το καταλάβεις. Αποκτάς τις συνήθειες, τα λόγια και τις εκφράσεις του άλλου και τα κάνεις δικά σου. Συνήθειες και ατάκες που κάποτε κορόιδευες τώρα είναι κομμάτια του χαρακτήρα σου, τα θεωρείς φυσιολογικά. Στην αρχή δεν καταλαβαίνεις πως αλλάζεις μονάχα όταν σταματάς την κάθε επαφή με εκείνο το πρόσωπο. Και τότε είναι που τρομάζεις διότι έχεις μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο. Και για κακή σου τύχη δεν μπορείς να διώξεις τα "ξένα" χαρακτηριστικά από τον εαυτό σου. Και δεν είναι κανείς για να σου θυμίσει τις παλιές συνήθεις σου, που ήσουν χαρούμενος. Και στο τέλος, ή καταφέρνεις να το διώξεις ή αποδέχεσαι τον νέο σου χαρακτήρα.

Όλα ίδια και διαφορετικά.

Ίδιοι πρωταγωνιστές. Εμείς. Ίδιος σκηνοθέτης. Η υπομονή.
Πάλι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όπως τότε, πριν τέσσερις μήνες. Δεν μπορώ να καταλάβω τι φταίει. Γιατί δεν είναι όλα όπως παλιά. Δεν με κάνεις να γελάω πια, ούτε κλαίω όταν με αγνοείς. Δεν ζηλεύω όποια σε πλησιάζει, εσύ νευριάζεις με το παραμικρό. Γιατί γίναμε έτσι; Πότε δεν φανταζόμουν πως θα επαναλαμβανόντουσαν τα ίδια πράγματα. Ξέρεις ίσως το φταίξιμο να'ταν δικό μου. Και ξέρεις κάτι άλλο; Χαίρομαι που όλο αυτό τελείωσε έτσι, οπότε μην ξαναπαραπονεθείς.

Δ.

Πορείες

Πολλές φορές μερικά πράγματα μπορεί να έχουν τελειώσει αλλά εμείς να μην θέλουμε να τελειώσουν ή να μην θέλουμε να παραδεχτούμε πως τελείωσαν. Πιστεύω πως αυτό που μου συμβαίνει αυτή την στιγμή βασίζεται σε αυτό. Πολύ περίεργα τα πράγματα στο μυαλό μου και στην καρδιά μου. Το θέμα είναι πως άλλα θέλει το μυαλό κι άλλα η καρδιά μου. Πραγματικά δεν ξέρω τι πρέπει να ακολουθήσω, είμαι τόσο μπερδεμένη. Δεν μπορώ να αποφασίσω ποια πορεία θέλω να ακολουθήσω. Αλλά έχω σκεφτεί πως μήπως πρέπει να διαγράψω τις πορείες που έχω και να αρχίζω να φτιάχνω μια νέα πορεία; Ειλικρινά τόσο μπερδεμένη στην ζωή μου δεν είχα βρεθεί ποτέ ξανά. Εσύ όμως δεν με βοηθάς να καταλάβω τίποτα, όλο με μπερδεύεις. Θα'θελα να'ταν και πάλι καλοκαίρι να μπορούσα να σου πω ο,τι νιώθω για εσένα, τότε είχα την ευκαιρία να το κάνω! Κάθε μέρα σκέφτομαι εκείνες τις μέρες που ήμασταν ελεύθεροι και κάναμε αυτό που θέλαμε. Τώρα όμως μου μιλάς για πολύ περίεργα πράγματα, σαν να έχεις αρχίσει να φτιάχνεις νέα πορεία. Κι εγώ; Γιατί δεν είμαι πλέον η πορεία σου; Ποτέ σου δεν μου μίλησες για αυτά που θες να μου πεις είτε είναι καλά ή άσχημα πράγματα! Γιατί όμως δεν το έκανες ποτέ; Να ξέρεις πως εγώ θα'μαι εδώ και θα περιμένω να μου πεις όσα δεν μου'χεις πει. Δεν με νοιάζει τι θα μου πεις, αρκεί να μου πεις κάτι ώστε να καταλάβω την πορεία του καθενός μας.

Ένα βιβλίο γεμάτο φωτογραφίες

Ακούω αυτό το τραγούδι με τους στίχους που με κάνουν να σε θυμάμαι. Εσένα και τις όμορφες αναμνήσεις μας, τις πλάκες, τις καλοκαιρινές ηλιόλουστες μέρες που περνούσαμε μαζί, τον έναν μήνα μαζί σου! Αν και τότε δεν είχα καταλάβει τι είχα στα χέρια μου. Όλα ταιριάζουν τόσο πολύ, κάθε στίχος.. Νιώθω πως έχει γραφτεί για εσένα. Το μυαλό μου παίρνει στροφές, θυμάμαι σιγά σιγά..Σαν να βρήκα ένα βιβλίο γεμάτο φωτογραφίες νιώθω. Όλα τόσο καθαρά, ζωντανά στην φαντασία μου..Και λυπάμαι! Σε θέλω πέρα από κάθε όνειρο..Μια αγκαλιά ξανά..Μου λείπεις. 

Απόσταση.

Απόσταση, μια λέξη που ηχεί άσχημα σε τόσους πολλούς. Η απόσταση δεν σε αφήνει να δεις την οικογένεια σου, τους φίλους σου και τον άνθρωπό σου! Αν το καλοσκεφτούμε όμως ίσως να καταλάβουμε πως η απόσταση ίσως να ενώνει κατά κάποιο τρόπο. Άτομα που έχουν να ιδωθούν μήνες και χρόνια πέρα από την νοσταλγία που σκέφτονται ο ένας τον άλλον σε βοηθά να το καταπολεμήσεις και να αντέξεις για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα χώρια τους. Η απόσταση ευτυχώς ή δυστυχώς δεν σε βοηθά να ζήσεις την καθημερινότητα του άλλου, τις αντιδράσεις του σε διάφορες καταστάσεις καθώς ο χρόνος περνά. Αλλά μήπως χρωστάμε τελικά πολλά σ'αυτή την έννοια που συχνά καταριόμαστε; ή μήπως δεν κάνει καλό στις ανθρώπινες σχέσεις γιατί τις απομακρύνει;  Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρη είναι πως εάν μια φιλιά, μια σχέση, ένα κάτι έχει αρκετή αγάπη μέσα του δεν θα το σβήσει η απόσταση και ούτε θα περάσει στην σφαίρα του παρελθόντος.

Αν..

Αν δεν ερχόμουν εκείνο το καλοκαίρι του 9',δεν θα σε είχα γνωρίσει.
Αν δεν σου είχα μιλήσει πριν δυο χρόνια, δεν θα σε είχα ερωτευτεί.
Αν δεν θυμόμουν τις συζητήσεις μας, δεν θα έκλαιγα τα βράδια.
Αν δεν είχες υπομονή και θέληση, όλα θα είχαν τελειώσει νωρίτερα.

Αν δεν ήσουν εσύ, δεν θα σε αγαπούσα..

Ίσως κάποτε..

Θα είμαι λέει φοιτήτρια στην Θεσσαλονίκη, που αλλού; Υπάρχει πιο όμορφη πόλη από αυτή; Θα έχω ένα διαμέρισμα κοντά στον Λευκό Πύργο και το μόνο που θα έχω μαζί μου θα είναι μια βαλίτσα και τα απαραίτητα. Θα έχω ένα μεγάλο παράθυρο το οποίο θα κοιτάει στον δρόμο. Ίσως αγοράσω κι ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο με καλαθάκι μπροστά! Δεν έχω σκοπό να πηγαίνω σε καφετέριες. Θα αγοράζω δικό μου καφέ με άρωμα φρούτων και θα τον απολαμβάνω στο μικρό μου μπαλκόνι το οποίο θα έχει μια μικρή γλάστρα. Τα πρωινά θα σηκώνομαι πολύ πρωί για να αντικρίζω την ανατολή του ήλιου. Ελπίζω πως η εικόνα της Θεσσαλονίκης και της Παιδαγωγικής εκεί δεν θα μείνουν απλά στο μυαλό μου :)