Έχουν περάσει τόσοι μήνες πια αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι. Το ξέρω πως μπορώ να σε έχω δικό μου όποτε θέλω μα ακόμα και αυτή την στιγμή που πληκτρολογώ αυτό το κείμενο σε θέλω δικό μου, για πάντα δικό μου. Έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί. Πάντα θα θυμάμαι το πρώτο μας φιλί σε εκείνη την εκκλησία. Ήταν καλοκαίρι και σκοτεινά τότε, μα με ένα απλό άγγιγμα των δικών σου χειλιών η νύχτα μέσα μου έγινε μέρα. Επίσης το χαμόγελό σου όταν με συναντούσες, πόσο όμορφος ήσουν. Τις υπέροχες βόλτες μας στην Αθήνα τα πρωινά της Κυριακής, τις κρυφές μας συναντήσεις, τα γλυκά σου λόγια στο τηλέφωνο, ΌΛΑ! Πώς θα μπορούσα να ξεχάσω αυτές τις τέλειες στιγμές μαζί σου; Το περπάτημα στην βροχή; Τα ατέλειωτα γέλια μας και τα υπέροχα σχέδιά μας για το μέλλον. Νομίζεις πως εγώ όλα αυτά τα έχω ξεχάσει αλλά δεν είναι έτσι. Θέλω να τα ξεχάσω για να πάψω να πονάω και να θυμάμαι αυτές τις στιγμές που περνάγαμε καλά επειδή τώρα η τύχη δεν είναι με το μέρος μας όπως πέρσι. Ακόμα σε νοιάζομαι, ακόμα στεναχωριέμαι όταν μου μιλάς και μου ζητάς να ξανά είμαστε μαζί και να αφήσουμε όλα τα άσχημα που ζήσαμε στο παρελθόν. Δεν μπορείς να φανταστείς πως περιμένω κάθε χρόνο να έρθει ξανά ο Αύγουστος για να σε δω και να μου θυμίσεις τις στιγμές που περάσαμε όλο το χρόνο. Μπορεί κάποιες φορές να σου μιλάω άσχημα και να κάνω πως ξεχνάω αυτά που προσπαθείς να μου θυμίσεις μα το κάνω για να μην αρχίζω να βρίζω τον εαυτό μου που δεν είμαι μαζί σου. Όπου και να είσαι, σε όποια γωνιά της Θεσσαλονίκης να είσαι καλά! Και να ξέρεις πως κάποιος 515 χιλιόμετρα μακριά σου σε σκέφτεται όπου και αν βρίσκεσαι.
Αφιερωμένο στον κύριο Dj.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου