Κάθομαι κι ακούω τα τραγούδια μας και σε σκέφτομαι. Είμαι ξαπλωμένη και κοιτάζω τις φωτογραφίες σου στον τοίχο μου. Σκέφτομαι στιγμές με εμάς και θυμάμαι πως ήταν ωραία τότε. Γελούσαμε, πειραζόμασταν, μιλάγαμε ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο, σε αγάπησα. Μα τώρα όλα αυτά που πήγαν; Τελείωσαν τα αστεία και τα πειράγματα μεταξύ μας. Πλέον δεν μιλάμε καθόλου. Γιατί; Πάντα μιλούσαμε εμείς, το θυμάμαι. Ακόμα και πριν γίνει το οτιδήποτε είχαμε την φιλία που μας ένωνε. Δεν ξέρω τίποτα για εσένα. Έχεις γίνει ένας άγνωστος για εμένα, όπως κι εγώ για εσένα. Νευρίασα που δεν με πήρες τηλέφωνο. Ήταν απ'τις παραδόσεις μας και εσύ μάλλον την ξέχασες. Δεν ξέρω τι γίνεται. Δεν ξέρω αν τα κάνεις από τον εγωισμό σου ή απλά επειδή με έχεις ξεχάσει. Πόσο εύχομαι να είναι το πρώτο! Τραγουδάω το τραγούδι μας και θυμάμαι την νύχτα που ξεκίνησαν όλα. Ήταν αληθινό αυτό που είχαμε. Δεν ήταν απλά ένας εφηβικός έρωτας του καλοκαιριού. Δείξε μου κάτι για να δω ότι τίποτα δεν έσβησε. Σε παρακαλώ. Μετανιώνω. Μου λείπεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου