Βλέπω φωτογραφίες μας καθώς ο ήχος της βροχής απ'έξω όλο και πιο πολύ δυναμώνει. Θυμάμαι, σκέφτομαι πράγματα. Ό,τι εικόνα υπάρχει αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου είμαι μαζί σου. Από την μια έχω να θυμάμαι τόσο όμορφος στιγμές και από την άλλη μόνο πόνο και δάκρυα. Αυτή τη φορά όμως το κακό παράγινε. Mε ξέχασες. Δεν είσαι δίπλα μου φέτος, όπως είχες πει. Το κακό είναι πως δεν ξέρω γιατί. Πώς μπορείς να είσαι τόσο άνετος; τόσο αεράτος; Γιατί πάντα να πονάω μόνο εγώ κι εσύ να κάνεις την ζωάρα σου; Ούτε στους κοινούς μας φίλους δεν μπορώ να μιλήσω για εσένα. Θέλω να δείχνω κι εγώ άνετη. Το μόνο πράγμα που ξέρεις να κάνεις καλά είναι να με πληγώνεις. Μπράβο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου