Κανένα νόημα.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει νόημα. 

Δεν θα βγω απόψε. Ούτε αύριο θέλω να βγω. Δεν θέλω να πάω για μπύρα ή για ποτό. Το μόνο που θέλω είναι κάπου να μιλήσω. Που θα με βγάλει όμως αυτό;

Μου περνά απαρατήρητη η ακαταστασία του δωματίου μου. Η ζωγραφισμένη ντουλάπα μου, οι φωτογραφίες στον τοίχο μου, τα αναμνηστικά που έχω, μου θυμίζουν κάτι. Είναι πολλά. Στέκονται παντού γύρω μου κουβαλώντας το παρελθόν μου. Το κακό είναι πως πλέον τα έχω συνηθίσει που δεν αναπολώ τις στιγμές που κρύβουν. Σήμερα κλαίω χωρίς να ξέρω γιατί. Χρειάζομαι έναν ώμο να γύρω το κεφάλι μου. Που θα τον βρω αυτόν τον ώμο; Ακόμα και να τον βρω, θα έχει κάποιο νόημα;