Περίεργες μέρες.

Όλα άρχισαν από μια φιλία που αρκεί για να αφήσεις το συναίσθημα να κυριεύσει. Μετά νιώθεις την καρδιά σου να χτυπά όταν μιλάς με αυτό το άτομο ή ακόμα χειρότερα όταν βρίσκεσαι μαζί του. Το μυαλό σου τρελαίνεται και οι σκέψεις σου δεν βγάζουν κανένα νόημα. Ζεις μια ουτοπία δική σου. Όλο και στα σύννεφα ανεβαίνεις και νιώθεις πως πετάς. Νιώθεις πως βρίσκεσαι στον δικό σου κόσμο. Ώσπου πέφτεις. Πέφτεις από τα σύννεφα γρήγορα χωρίς να υπάρχει καμία εξήγηση. Πληγώνεσαι και τότε όλα επαναφέρονται στην λογική η οποία σου ξύνει πληγές και σου υπενθυμίζει πόσο ανόητος είσαι. Και τότε πονάς. Βρίσκεις καταφύγιο στους στίχους τραγουδιών που σε κάνουν να θυμάσαι. Αρχίζεις να λυγίζεις, να κλαις και να σπαράζεις στα μισά της νύχτας. Ίσως μελοδραματικά όλα αυτά μα ο έρωτας μόνο με αυτή την λέξη μπορεί να χαρακτηριστεί.

Κυνηγώντας το ακατόρθωτο και μαγνητίζοντας το αδύνατο.