Όταν θα φεύγω

Τα δάκρυα μας ντρέπονται να βγούνε όταν η στιγμή το απαιτεί, μα όταν μια νύχτα η ανάμνηση μας πνίγει, τα μάτια γίνονται ποτάμια και βροχή. Όμως κουράστηκα να σε περιμένω μόνο εγώ. Τώρα αγάπη μου αντίο. Αγάπη είναι ο,τι δεν έγινε, ο,τι δεν υπήρξε. Αλλού εγώ, αλλού εσύ. Πάντοτε θα υπάρχει κάποια δικαίωση και για τους δυο μας. 

Γιατί με άφησες;

Περίεργες μέρες οι Κυριακές, μελαγχολικές. Σε κάνουν να σκέφτεσαι πολλά πράγματα. Το φεγγάρι απόψε παίζει κρυφτό με τα σύννεφα. Εσύ που είσαι; Μπήκες στην καθημερινότητα μου. Μπήκα κι εγώ στη δική σου. Με συνήθισες όπως κι εγώ. Μακάρι να σε είχα εδώ για πέντε λεπτά..ίσως και λίγο παραπάνω. Μην με ρωτάς αν θα ήθελα να ήμασταν πάλι σε εκείνο το μέρος. Ξέρεις την απάντηση. Μα δεν είναι ότι σου έλειψα εγώ. Είναι ότι σου έλειψε εκείνο το μέρος και ο ήλιος. Μα δεν είναι ότι μου έλειψαν όλα αυτά. Είναι ότι μου έλειψες εσύ.

-why did you have to leave? if only you could stay and keep me in...
-in where? in my heart?
-well..I don't know..probably yes.
-no space left..you came too late
-hahaha. ok then.

Δ.

Someone like you.

Είναι μελαχρινός με γένια σαν κι εσένα. Ακριβώς όπως κι εσύ. Έχει δυο διαμάντια πάνω στο πρόσωπό του. Δυο εκφραστικά, καστανά μάτια με έντονες βλεφαρίδες. Τόσο ξεχωριστά και ιδιαίτερα για εμένα. Είναι δυναμικός όπως κι εσύ. Τον ξέρω ελάχιστα και δεν έχουμε καμία απολύτως οικειότητα. Έτσι ήμασταν κι εμείς στην αρχή. Θυμάσαι; Είναι τόσο σαν εσένα σου λέω. Σε θυμίζει τόσο πολύ και φοβάμαι.
Πάντα μέσα μου ευχόμουν να βρω κάποιον σαν εσένα για να με ξεκολλήσει από εδώ. Και τώρα που νομίζω πως βρέθηκε αυτός ο κάποιος, φοβάμαι τόσο πολύ. Δεν ήξερα ότι πρέπει να περάσω τα ίδια για να ξαναερωτευτώ. Λέω μεγάλα λόγια, το ξέρω. Άσε με όμως να υπερβάλλω κι εγώ για μια φορά.

Περίεργες μέρες.

Όλα άρχισαν από μια φιλία που αρκεί για να αφήσεις το συναίσθημα να κυριεύσει. Μετά νιώθεις την καρδιά σου να χτυπά όταν μιλάς με αυτό το άτομο ή ακόμα χειρότερα όταν βρίσκεσαι μαζί του. Το μυαλό σου τρελαίνεται και οι σκέψεις σου δεν βγάζουν κανένα νόημα. Ζεις μια ουτοπία δική σου. Όλο και στα σύννεφα ανεβαίνεις και νιώθεις πως πετάς. Νιώθεις πως βρίσκεσαι στον δικό σου κόσμο. Ώσπου πέφτεις. Πέφτεις από τα σύννεφα γρήγορα χωρίς να υπάρχει καμία εξήγηση. Πληγώνεσαι και τότε όλα επαναφέρονται στην λογική η οποία σου ξύνει πληγές και σου υπενθυμίζει πόσο ανόητος είσαι. Και τότε πονάς. Βρίσκεις καταφύγιο στους στίχους τραγουδιών που σε κάνουν να θυμάσαι. Αρχίζεις να λυγίζεις, να κλαις και να σπαράζεις στα μισά της νύχτας. Ίσως μελοδραματικά όλα αυτά μα ο έρωτας μόνο με αυτή την λέξη μπορεί να χαρακτηριστεί.

Κυνηγώντας το ακατόρθωτο και μαγνητίζοντας το αδύνατο.

Όνειρα.

Ακόμα σε βλέπω στα όνειρα μου, να με παίρνεις αγκαλιά και να μου κρατάς το χέρι. Ακόμα ακούω τα τραγούδια που ακούγαμε μαζί, είσαι το πρώτο πρόσωπο που σκέφτομαι μόλις ξυπνήσω και το τελευταίο πριν κοιμηθώ. Δεν ήταν πολύς καιρός, αλλά πρόλαβα να σε ερωτευτώ. Θυμάσαι εκείνο το βράδυ; Με κρατούσες αγκαλιά και είχαμε φτιάξει έναν δικό μας κόσμο. Γελούσαμε πολύ θυμάμαι. Ένιωθα τόση σιγουριά όταν με κρατούσες αγκαλιά. Όλα χάθηκαν και όλα είναι εδώ. Τώρα είσαι μακριά και εύχομαι να γυρίσεις. Εύχομαι να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρά μας, να έχουμε κι εμείς το δικό μας happy end. Μου λείπεις.

Αναμνήσεις

Χτες το βράδυ εικόνες ερχόντουσαν στο μυαλό μου. Εικόνες με φίλους, με οικογένεια, με συμμαθητές. Όμως όταν θυμήθηκα την εικόνα του αποχαιρετισμού μας άρχισα να κλαίω δίχως λογική. Ξέρεις είναι το συναίσθημα που νιώθεις όταν καταλαβαίνεις πως όλα τελειώνουν. Αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως αυτές οι στιγμές που έζησες εκείνο το χρονικό διάστημα δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω όσο κι αν θες να τις ξαναζήσεις. Θυμάμαι με πήγαινες σπίτι και με κρατούσες σφιχτά από το χέρι καθώς τα δάκρυα μου κυλούσαν στο πρόσωπά μου. Με άφησες έξω από το σπίτι μου και με αγκάλιασες σφιχτά. Μου είπες να μην φύγω μα εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Έπειτα καθίσαμε στα σκαλοπάτια αγκαλιασμένοι. Μετά έφυγες κι εγώ ακόμα έκλαιγα καθώς σε κοιτούσα να φεύγεις.