Ήταν όλα περίεργα. Εσύ μου μιλούσες. Έπειτα από δυο χρόνια υπομονής. Ονειρευόμουν καταστάσεις και πράγματα για εμάς. Χαμογελούσα! Απολάμβανα κάθε μας κουβέντα και ήθελα κι άλλο. Είχες ζεστά χέρια και μια αθωότητα που πλησίαζε την πονηριά. Με έσφιγγες πάνω σου. Εσύ έλεγες " δε πειράζει " και μετά με φίλαγες αργά και ύπουλα και μετά με κοίταζες τόσο νηφάλιος. Έκανες πλάκα, γελούσες με το πόσο μικρή ήμουν. Παιδευόμουν με την κάθε σου λέξη μόνο κ μόνο για να σε καταλάβω. Κάποιες φορές σε μισούσα λίγο γιατί δεν μιλούσες πολύ κι εγώ έπρεπε να μαντεύω αυτά που ένιωθες. Μάντευα και τότε έκλαιγα χωρίς λόγο. Κι όταν τελικά έπρεπε να σταματήσει όλο αυτό που είχαμε εγώ γελούσα και σου έλεγα " δε πειράζει ".