Κάτι από Λειβαδίτη.

Ποτέ δεν θα μάθεις τι ήσουν για μένα κι ας ήσουν ένας ήλιος στο δρόμο μου.
Ποτέ δεν θα μάθεις πως ήσουν το τραγούδι μου κι ας τραγουδούσα μόνο για σένα.
Ποτέ δεν θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρυα μου κρυβόταν η ελπίδα κι ότι εσύ ήσουν το δάκρυ μου, μια άφθαστη ελπίδα, η ηλιαχτίδα στην καταιγίδα της ζωής μου.
Δεν θα το μάθεις.
Μπορεί να ήσουν ότι πιο όμορφο αγάπησα,μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω απ'τα χείλη και δεν θα το μάθεις.
Κι αν οι λέξεις, χωρίς να το θέλω ξεφύγουν, θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις.
Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία κι ας ήσουν για μένα η ζωή μου.
Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι'αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη, αλλά μου είναι απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ...

Πάντα.

Νόμιζες πως έτσι απλά θα έφευγες πάλι; Την ξαναείδα την ιστορία. Ακόμα κι αν εξαφανίστηκες πάλι δεν έφυγες. Ούτε την πρώτη φορά, ούτε τη δεύτερη. Ήσουν πάντα στο μυαλό μου και για πάντα θα υπάρχεις. Προσπάθησα αμέτρητες φορές να σε ξεγράψω αλλά μάταια.. Σε οποιαδήποτε όμορφη στιγμή που ζούσα, εσένα θυμόμουν. Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές μου σε σκεφτόμουν.  Μα ξέρεις συνήθισα να ζω χωρίς εσένα. Τα κακά που μου έκανες τα ξέχασα και τα όμορφα έμειναν σαν αναμνήσεις. Και τώρα πάλι γυρνάς. Ήμουν σίγουρη πως θα ξαναγυρίσεις, το ένιωθα. Πόσο νομίζεις πως θα αντέχω; Πόσο θα σε περιμένω; Έκανα πολλές φορές την ηλίθια για να μη σε χάσω. Πίστεψα σε ανόητες δικαιολογίες. Προσπάθησα να σου δείξω πως δεν σε χρειάζομαι. Οι γνωστοί με ρωτάνε τι είμαστε εμείς οι δυο. Προφανώς όχι πλέον φίλοι, ούτε ζευγάρι, ούτε εραστές. Για εμένα είσαι τα πάντα κι ας μην είμαστε τίποτα. Εγώ για εσένα τι είμαι; Δεν ξέρω ακριβώς αλλά όταν βρεις την απάντηση θα βγάλουμε άκρη. 

Χρυσούμι.

Ένα γλυκό κορίτσι με έντονα χαρακτηριστικά. Τα μαλλιά της είναι ανέμελα και σγουρά. Η φωνή της μοιάζει με κουνούπι. Είναι από τους ανθρώπους που όλοι θα ήθελαν να γνωρίσουν γιατί είναι τόσο αυθόρμητος και έξυπνος άνθρωπος. Μαζί της περνάω λίγες μέρες το χρόνο αλλά είναι λες και οι μέρες αυτές καλύπτουν όλες τις υπόλοιπες που ήμαστε χώρια. Την αγαπώ πολύ και μου λείπει. Ειδικά φέτος μου λείπει περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Είναι η μόνη κοπέλα που ταιριάζω τόσο πολύ. Έχουμε πολλά κοινά. Κάθε καλοκαίρι κάνουμε όνειρα για τη χρονιά που θα έρθει. Κάποιες φορές χανόμαστε βέβαια αλλά δεν πρόκειται να σπάσει το δέσιμο που έχουμε. Μακάρι του χρόνου τα πράγματα να μας έρθουν όπως τα έχουμε σχεδιάσει. 

Life goes fast

Τα γεγονότα τρέχουν και δεν τα προλαβαίνω. Εδώ και ένα χρόνο επικρατεί μια σύγχυση μέσα μου. Άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι έρχονται, εμπιστοσύνη σε λάθος άτομα, λάθος στόχοι, χαμένος χρόνος, αδυναμία συγκέντρωσης κλπ. Μια χρονιά ακόμα και μετά τέλος το σχολείο. Ο ξάδερφος μου μπήκε στρατό. Εκεί συνειδητοποίησα πως μεγαλώσαμε. Ακόμα κι εγώ που πάντα ήμουν η μικρή. Τέσπα, δεν ξέρω αν εμπιστεύομαι αρκετά τον εαυτό μου. Φοβάμαι πως δεν έχω τη δύναμη να διαβάσω, παρασύρομαι εύκολα. Θα σοβαρευτώ όμως. Μεγαλώσαμε, ολοκληρώσαμε στις σχέσεις μας, μπλέξαμε με μεγαλύτερους. Είναι σειρά μας να φερθούμε μεγάλοι. 

You are not on my mind.

Μετά από όσα έχουν γίνει νιώθω ελεύθερη. Πλέον δεν μου κυβερνάς το μυαλό. Το μυαλό μου είναι μόνο για μένα. Δεν περίμενα να γίνουν έτσι τα πράγματα, όμως θαύματα γίνονται. Ήμουν τόσο σίγουρη πως ποτέ δεν θα καταφέρω να ξεκολλήσω από εσένα. Κι όμως έκανα λάθος. Ίσως φταίει ότι μεγαλώσαμε. Είχαμε να βρεθούμε πολύ καιρό που και αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο. Ήμασταν και μικροί τότε και τα πράγματα τα μεγιστοποιούσαμε. Ξενέρωσα νομίζω. Δεν ξέρω. Μπορεί να ξενέρωσα και να μη θέλω να το παραδεχτώ γιατί τόσο καιρό ο ρόλος μου ήταν να σε περιμένω. Δεν μου είναι εύκολο. Μερικές φορές νομίζω ότι πρέπει να σε σκεφτώ για να μην σπάσω την " παράδοση " μου. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αυτό. Σίγουρα μου λείπεις αλλά πλέον νομίζω πως μου λείπεις φιλικά. Δεν σ'έχω ανάγκη πια. Ελευθερώθηκα. 

Ήταν όλα περίεργα. Εσύ μου μιλούσες. Έπειτα από δυο χρόνια υπομονής. Ονειρευόμουν καταστάσεις και πράγματα για εμάς. Χαμογελούσα! Απολάμβανα κάθε μας κουβέντα και ήθελα κι άλλο. Είχες ζεστά χέρια και μια αθωότητα που πλησίαζε την πονηριά. Με έσφιγγες πάνω σου. Εσύ έλεγες " δε πειράζει " και μετά με φίλαγες αργά και ύπουλα και μετά με κοίταζες τόσο νηφάλιος. Έκανες πλάκα, γελούσες με το πόσο μικρή ήμουν. Παιδευόμουν με την κάθε σου λέξη μόνο κ μόνο για να σε καταλάβω. Κάποιες φορές σε μισούσα λίγο γιατί δεν μιλούσες πολύ κι εγώ έπρεπε να μαντεύω αυτά που ένιωθες. Μάντευα και τότε έκλαιγα χωρίς λόγο. Κι όταν τελικά έπρεπε να σταματήσει όλο αυτό που είχαμε εγώ γελούσα και σου έλεγα " δε πειράζει ".