Once..

Τον ειδε απο μακρια να την περιμενει.
Ρουφηξε μια τζουρα απο το τσιγαρο της και εριξε ασκοπα υπεροπτικες ματιες στους γυρω της.
Εσβησε το τσιγαρο μπροστα του.
"Γεια".
Δεν καταφερε να διατηρησει το απομακρο υφος της.
Της κρατησε το προσωπο και την φιλουσε.
"Ποιον κοροιδευεις μικρη;"

Κανένα νόημα.

Δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει νόημα. 

Δεν θα βγω απόψε. Ούτε αύριο θέλω να βγω. Δεν θέλω να πάω για μπύρα ή για ποτό. Το μόνο που θέλω είναι κάπου να μιλήσω. Που θα με βγάλει όμως αυτό;

Μου περνά απαρατήρητη η ακαταστασία του δωματίου μου. Η ζωγραφισμένη ντουλάπα μου, οι φωτογραφίες στον τοίχο μου, τα αναμνηστικά που έχω, μου θυμίζουν κάτι. Είναι πολλά. Στέκονται παντού γύρω μου κουβαλώντας το παρελθόν μου. Το κακό είναι πως πλέον τα έχω συνηθίσει που δεν αναπολώ τις στιγμές που κρύβουν. Σήμερα κλαίω χωρίς να ξέρω γιατί. Χρειάζομαι έναν ώμο να γύρω το κεφάλι μου. Που θα τον βρω αυτόν τον ώμο; Ακόμα και να τον βρω, θα έχει κάποιο νόημα;

for you.

Είναι τα γενέθλια σου σήμερα.

Δεν ξέρω γιατί, άπλα θέλω να σε ευχαριστήσω για τις όμορφες στιγμές που μου έδωσες, γι τα γέλια που μοιραστήκαμε, για τα μυστικά που είπαμε, για τις συμβουλές που μου έδωσες και την γνώμη σου που πάντα μου έλεγες. Βασικά, θέλω να σε ευχαριστήσω επειδή υπάρχεις. Θα ήθελα πολύ να σε αγκαλιάσω και να σου πω τι μου συμβαίνει, τι ακριβώς νιώθω. Ξέρω πως δεν μπορώ. Ίσως είσαι αλλού. Ακόμα και αλλού να είσαι, είναι τόσα πολλά αυτά που μας χωρίζουν...τόσα όσα κι αυτά που μας ενώνουν. Αυτό που θέλω να σου πω είναι πως σε αγαπάω. Εύχομαι να'σαι καλά, να περνάς τέλεια και να έχεις πάντα αυτό το πανέμορφο χαμόγελο και τα εκφραστικά μάτια. Ελπίζω ποτέ να μην τα παρατήσεις, να πετύχεις σε ο,τι κάνεις και να συνεχίσεις να λες αυτά που πιστεύεις με το ίδιο πάθος.

Χρόνια πολλά λοιπόν.

Προσπαθώ.

Άκουσα τυχαία στο διαδίκτυο ένα πανέμορφο τραγούδι της Disney. Όταν ήμουν μικρή εννοείται πως το είχα μάθει απ'έξω. Το τραγούδι αυτό το έμαθα από την δεύτερη ταινία του Πήτερ Πάν. Μια ταινία που μου έδωσε πολλά μαθήματα, που με έκανε να αγαπώ την παιδική μου ηλικία και να μη θέλω να μεγαλώσω.

Έχω φτάσει σε μια ηλικία που δεν ξέρω τι πραγματικά θέλω. Έχω μπει σε μια διαδικασία που πρέπει να αποφασίσω τι θέλω να κάνω στο μέλλον. Πώς γίνεται να μπορώ να αποφασίσω τι θέλω να ακολουθήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου; Καλά-καλά δεν έχω ωριμάσει.. Ο λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές είναι επειδή όλη μου την ζωή με θυμάμαι να προσπαθώ να κάνω πράγματα, τα οποία θα κάνουν τους άλλους χαρούμενος. Πάντα την απόφαση την έπαιρναν οι άλλοι για εμένα, χωρίς να με ρωτούν τι πραγματικά θέλω. Το χειρότερο όμως από όλα είναι πως ακόμα κι αν αποτύχεις σε κάτι από αυτά σε κατακρίνουν και σε κάνουν να νιώθεις πως είσαι ασύμαντος. 

Έχω βαρεθεί να προσπαθώ κάτι για το συμφέρον άλλων. Θέλω να κοιτάξω τη δική μου ζωή, θέλω να κάνω πράγματα που να με κάνουν ευτυχισμένη. Ίσως γι'αυτό να θέλω τόσο πολύ να είμαι ανεξάρτητη από τους άλλους. Ακόμα και γι'αυτό με κατακρίνουν. Εν τέλει, το μόνο που θέλω να πραγματοποιήσω μια φορά στη ζωή μου είναι να προσπαθήσω για κάτι που πραγματικά μου αρέσει χωρίς να μου το επιβάλλει κανείς. Να το κάνω για την πάρτη μου και μόνο, για να γουστάρω μόνο εγώ και κανένας άλλος.

Με ξέχασες.

Βλέπω φωτογραφίες μας καθώς ο ήχος της βροχής απ'έξω όλο και πιο πολύ δυναμώνει. Θυμάμαι, σκέφτομαι πράγματα. Ό,τι εικόνα υπάρχει αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου είμαι μαζί σου. Από την μια έχω να θυμάμαι τόσο όμορφος στιγμές και από την άλλη μόνο πόνο και δάκρυα. Αυτή τη φορά όμως το κακό παράγινε. Mε ξέχασες. Δεν είσαι δίπλα μου φέτος, όπως είχες πει. Το κακό είναι πως δεν ξέρω γιατί. Πώς μπορείς να είσαι τόσο άνετος; τόσο αεράτος; Γιατί πάντα να πονάω μόνο εγώ κι εσύ να κάνεις την ζωάρα σου; Ούτε στους κοινούς μας φίλους δεν μπορώ να μιλήσω για εσένα. Θέλω να δείχνω κι εγώ άνετη. Το μόνο πράγμα που ξέρεις να κάνεις καλά είναι να με πληγώνεις. Μπράβο!

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ, ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ, ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ

Κάθομαι κι ακούω τα τραγούδια μας και σε σκέφτομαι. Είμαι ξαπλωμένη και κοιτάζω τις φωτογραφίες σου στον τοίχο μου. Σκέφτομαι στιγμές με εμάς και θυμάμαι πως ήταν ωραία τότε. Γελούσαμε, πειραζόμασταν, μιλάγαμε ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο, σε αγάπησα. Μα τώρα όλα αυτά που πήγαν; Τελείωσαν τα αστεία και τα πειράγματα μεταξύ μας. Πλέον δεν μιλάμε καθόλου. Γιατί; Πάντα μιλούσαμε εμείς, το θυμάμαι. Ακόμα και πριν γίνει το οτιδήποτε είχαμε την φιλία που μας ένωνε. Δεν ξέρω τίποτα για εσένα. Έχεις γίνει ένας άγνωστος για εμένα, όπως κι εγώ για εσένα. Νευρίασα που δεν με πήρες τηλέφωνο. Ήταν απ'τις παραδόσεις μας και εσύ μάλλον την ξέχασες. Δεν ξέρω τι γίνεται. Δεν ξέρω αν τα κάνεις από τον εγωισμό σου ή απλά επειδή με έχεις ξεχάσει. Πόσο εύχομαι να είναι το πρώτο! Τραγουδάω το τραγούδι μας και θυμάμαι την νύχτα που ξεκίνησαν όλα. Ήταν αληθινό αυτό που είχαμε. Δεν ήταν απλά ένας εφηβικός έρωτας του καλοκαιριού. Δείξε μου κάτι για να δω ότι τίποτα δεν έσβησε. Σε παρακαλώ. Μετανιώνω. Μου λείπεις.

Οι φίλοι μου.

Οι φίλοι μου είναι σαν τους φίλους που μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε. Είναι καλά παιδιά, σε κάνουν να γελάς, σε κάνουν να ξεφεύγεις από την βαρετή καθημερινότητα και γενικά περνάς ωραία μαζί τους. Ίσως αυτούς τους φίλους να τους έχουμε όλοι. Όμως είναι λίγοι αυτοί που θα κάτσουν να σου μιλήσουν ανοιχτά για την ζωή τους, για τα προβλήματά τους, για το τί συμβαίνει πραγματικά μέσα τους. Επίσης, είναι λίγοι οι φίλοι που θα νοιαστούν πραγματικά για εσένα ακόμα και από το πιο άκυρο πράγμα που μπορεί να συμβεί στην καθημερινότητα. Είναι λίγοι αυτοί που θα σου σταθούν σε δύσκολες στιγμές της ζωής σου, που θα προσπαθήσουν με τον οποιοδήποτε τρόπο να σε κάνουν να χαμογελάσεις όταν θα έχεις τις μαύρες σου, που θα σε στηρίξουν σε κάθε επιλογή που θα πάρεις. Αυτούς τους φίλους πρέπει να τους προσέχεις. Δεν πρέπει να τους χάσεις ποτέ απ'τα μάτια σου, να μην φύγουν ποτέ από κοντά σου. Εγώ τους φίλους μου τους βλέπω σαν αστέρια που το καθ'ένα λάμπει με διαφορετικό τρόπο, σαν πέτρες, σε μια παραλία, που η κάθε μια έχει και διαφορετικό σχήμα. Άλλωστε θα ήταν βαρετό αν όλοι οι άνθρωποι ήταν ίδιοι. Πιστεύω πως ο καθ'ένας μας θα ήταν χαρούμενος αν είχε τέτοιους φίλους κοντά του. Εγώ λοιπόν είμαι ευτυχισμένη.

Back.

Έχουν αλλάξει πολλά από τότε που έγραψα για τελευταία φορά εδώ. Άλλαξε το έτος, άλλαξε η ζωή μου, αλλάξαν τα πάντα γύρω μου, άλλαξα κι εγώ. Δεν με θλίβει πολύ αυτό γιατί οι αλλαγές μας κάνουν καλό τελικά. Στην αρχή δεν μου άρεσαν καθόλου και νόμιζα πως δεν θα μείνει τίποτα ίδιο όμως με το πέρασμα του χρόνου μπόρεσα να καταλάβω πως οι αλλαγές, που δεν μου άρεσαν καθόλου, έγιναν για καλό. Μέσα σε αυτούς τους τέσσερις μήνες συνειδητοποίησα πολλά πράγματα. Πήγα διακοπές με τους πιο τέλειους φίλους. Ξεκίνησα να κάνω πράγματα που ποτέ δεν θα έκανα. Πλέον συνήθισα. Μ'αρέσει που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Μη σου πω και καλύτερα που έγιναν έτσι. Δεν μετανιώνω για τίποτα.