Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου έλεγε "θυμάσαι;" Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα. Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα, πως να στο πω: απροετοίμαστη. Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα εκεί που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα "μπα θα συνηθίσω" Κι όλα γύρω μου έτρεχαν. Πράγματα και άνθρωποι έτρεχαν, ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή.
Μα να ξέρεις αυτές οι νύχτες είναι αβάσταχτες και αλύπητες και αργούν να ξημερώσουν γαμώτο και φοβάμαι πολύ! Φοβάμαι γιατί λείπεις και μου λείπεις και ας τρόμαζα να το παραδεχτώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου