Ένα περίεργο βράδυ.

Χτες μου μίλησε ύστερα από καιρό. Τα έχασα λίγο, δεν ήξερα τι να κάνω. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και τα χέρια μου έτρεμαν. Μα πως και με θυμήθηκε; τι να έγινε άραγε; Κουράστηκα να είμαι το παιχνιδάκι του και να με θυμάται μόνο όταν θέλει να "παίξει" μαζί μου και όταν με βαριέται να με τοποθετεί στο ράφι. Αποφάσισα λοιπόν να του το ανταποδώσω με τον ίδιο τρόπο. Αδιαφόρησα πλήρως σ' αυτά που μου έλεγε ώσπου νευρίασε. Κάποια στιγμή ένιωσα μια ικανοποίηση αλλά ταυτόχρονα μια νευρικότητα. Μα καλά γιατί του μίλησα έτσι; μπορεί να με έχει κάνει να νιώσω τόσο άσχημα μα σκεφτόμουν πως ίσως τον πλήγωσα. Νιώθω περίεργα. Μου λείπεις γαμώτο σου!

Μα να ξέρεις αυτές οι νύχτες είναι αβάσταχτες και αλύπητες και αργούν να ξημερώσουν γαμώτο και φοβάμαι πολύ! Φοβάμαι γιατί λείπεις και μου λείπεις και ας τρόμαζα να το παραδεχτώ.